[ Tekst: Ragnar Solberg ]
E fell på kne her
ved villfjellet kvitt
og takka de* kjærest,
for alt det som æ ditt -
din skafna og eld.
På de' sole fyst renn
og sjå de' alterljos
kyrkjestilt brenn.
Suset tå høgtid
frå myrtne på jord
og djupe skjølva
som i hærta' mitt gror
bli e alder fri;
men tindan dine står
og vitna som ein dråm
um evig vår
E kyssa så glad
di is-skura ur
og eg takka i bøn
ein stor og sterk natur
som i nåde ga -
Kvite bringa på de'
som lyse tå lengsel
vill gje me' fred.